બાળકોની સાથે કેવી રીતે વ્યવહાર કરવો?

પ્રશ્નકર્તા: દાદા, ઘરમાં છોકરાં-છોકરીઓ ગાંઠતાં નથી, હું ખૂબ વઢું છું તોય કઈ અસર થતી નથી.

દાદાશ્રી: આ રેલવેના પાર્સલ પર લેબલ મારેલું તમે જોયું છે? 'ગ્લાસ વિથ કેર' એવું હોય છે ને? તેમ ઘરમાં પણ 'ગ્લાસ વિથ કેર' રાખવું. હવે ગ્લાસ હોય અને તમે હથોડા માર માર કરો તો શું થાય? એમ ઘરમાં માણસોને કાચની જેમ સાચવવા જોઈએ. તમને એ બંડલ પર ગમે તેટલી ચીઢ ચઢી હોય તોય તેને નીચે ફેંકો? તરત વાંચી લો કે, 'ગ્લાસ વિથ કેર'! આ ઘરમાં શું થાય છે કે કંઈક થયું તો તમે તરત જ છોકરીને કહેવા મંડી પડો, 'કેમ આ પાકીટ ખોઈ નાખ્યું? ક્યાં ગઈ હતી? પાકીટ કેવી રીતે ખોવાઈ ગયું?' આ તમે હથોડા માર માર કરો છો. આ 'ગ્લાસ વિથ કેર' સમજે તો પછી સ્વરૂપજ્ઞાન ના આપ્યું હોય તોય સમજી જાય.

આ જગતને સુધારવાનો રસ્તો જ પ્રેમ છે. જગત જેને પ્રેમ કહે છે તે પ્રેમ નથી, તે તો આસક્તિ છે. આ બેબી પર પ્રેમ કરો, પણ તે પ્યાલો ફોડે તો પ્રેમ રહે? ત્યારે તો ચિઢાય. માટે એ આસક્તિ છે.

છોકરાં-છોકરી છે તેના તમારે વાલી તરીકે, ટ્રસ્ટી તરીકે રહેવાનું છે. એને પૈણાવાની ચિંતા કરવાની ના હોય. ઘરમાં જે બની જાય તેને કરેક્ટ કહેવું, 'ઈન્કરેક્ટ' કહેશો તો કશો ફાયદો નહીં થાય. ખોટું જોનારને બળાપો થશે. એકનો એક છોકરો મરી ગયો તો કરેક્ટ છે, એમ કોઈને ના કહેવાય. ત્યાં તો એમ કહેવું પડે કે, બહુ ખોટું થઈ ગયું. દેખાડો કરવો પડે. ડ્રામેટિક કરવું પડે. બાકી અંદરખાને 'કરેક્ટ' જ છે. એમ કરીને ચાલવું. પ્યાલો જ્યાં સુધી હાથમાં છે ત્યાં સુધી પ્યાલો! પછી પડી જાય ને ફૂટી જાય એટલે 'કરેક્ટ' છે, એમ કહેવું. બેબીને કહેવું કે, સાચવીને ધીરે રહીને લેજે, પણ મહીં 'કરેક્ટ' છે એમ કહેવું. ક્રોધની વાણી ના નીકળે એટલે સામાને ના વાગે. મોઢે બોલી નાખે તે એકલો જ ક્રોધ ના કહેવાય, મહીં ઘુમાય તેય ક્રોધ છે. આ સહન કરવું, એ તો ડબલ ક્રોધ છે. સહન કરવું એટલે દબાવ દબાવ કરવું તે, એ તો એક દહાડો સ્પ્રિંગ ઊછળે ત્યારે ખબર પડે. સહન શા માટે કરવાનું? આનો તો જ્ઞાનથી ઉકેલ લાવી નાખવાનો. ઉંદરડે મૂછો કાપી તે 'જોવાનું' અને 'જાણવાનું' તેમાં રડવાનું શાને માટે? આ જગત જોવા-જાણવા માટે છે!

બાળકોની સાથે કેવી રીતે વ્યવહાર કરવો?

ક્વિક લીંકસ

મીડિયા

અન્ય સાઈટ